Na de scheiding veranderde mijn zoon. Van een gevoelige, onderzoekende jongen naar een kind dat voortdurend boos was. Hij sloeg, schreeuwde, gooide met alles wat los en vast zat — zelfs tegen mij. Op school werd hij snel driftig, thuis raakte hij regelmatig volledig buiten zinnen. Hij kon het zelf ook niet uitleggen. “Ik wil dit niet, mama,” riep hij dan huilend. En toch gebeurde het weer.

We kregen al snel het label ‘gedragsproblemen’. Er werd gesproken over diagnose-trajecten. Maar ik voelde: er zit iets anders onder. Hij heeft iets meegemaakt wat hij niet begrijpt en niet kan verwerken — en hij uit dat met zijn lijf.

Bij Psychofysiek voelde ik me meteen gezien. Niet alleen als moeder van een ‘lastig kind’, maar als mens in een complexe situatie. Ze begonnen niet met praten, maar met kijken. Naar hem. Naar zijn lichaamstaal. Naar wat er níét werd gezegd.

Timo ging aan de slag met een vaktherapeut. Er werd niet gevraagd om te praten over de scheiding, maar om te boksen. Te rennen. Te spelen. Hij leerde letterlijk hoe zijn woede voelde in zijn lijf, en wat hij ermee kon doen zonder zichzelf of anderen pijn te doen. En ik kreeg als ouder begeleiding. Geen oordelen, maar praktische handvatten — én erkenning.

Wat ik nu zie? Hij is nog steeds een gevoelig kind. Maar hij durft weer zacht te zijn, omdat hij weet dat boosheid ook oké is — zolang hij weet wat hij ermee moet. En ik? Ik voel me minder alleen.

Wat ik andere ouders wil zeggen: als je kind worstelt met boosheid, kijk dan verder dan gedrag. Achter slaan en schreeuwen zit vaak iets wat zich nog geen woorden heeft eigen gemaakt. Psychofysiek hielp ons om samen weer veiligheid te vinden — in onszelf, én in elkaar.