k heb het jarenlang volgehouden. Gewoon doorgaan, zorgen voor de kinderen, mijn werk doen, alles onder controle houden. Maar vanbinnen was ik al die tijd bezig met overleven. Slapen ging nauwelijks, mijn lichaam stond continu gespannen, en ik voelde me vaak alsof ik naar mezelf zat te kijken in plaats van echt aanwezig te zijn.

Ik wist dat het met mijn verleden te maken had — dat wat er vroeger is gebeurd nog altijd meespeelde. Maar ik dacht dat ik het verwerkt had. Praten had ik al genoeg gedaan. Het luchtte op, even. Maar daarna viel alles weer terug op dezelfde plek.

Bij Psychofysiek was het anders. Daar hoefde ik niet te beginnen met het hele verhaal, maar met waar het nu in mijn lijf zat. In mijn adem, in mijn houding, in mijn onrust. We zijn gestart met Sensorimotor Psychotherapy. Heel langzaam leerde ik voelen waar ik spanning vasthield. Soms werd ik alleen al geraakt door de vraag: “Wat merk je nu?”

Wat me hielp was dat mijn therapeut niet schrok van mijn dissociatie, of van het feit dat ik soms helemaal wegviel tijdens een oefening. Ze bleef erbij. Met aandacht, met rust. Alsof het eindelijk veilig genoeg was om niet stoer te doen.

Later hebben we EMDR gedaan. Niet op de manier zoals ik die eerder kende, maar gecombineerd met lichaamsgerichte oefeningen. Ik kon mijn grenzen bewaken. Ik kon stoppen als het te veel werd. En juist daarom kon ik eindelijk dingen wél aankijken.

Nu — maanden later — slaap ik beter. Ik schrik minder. Mijn lijf voelt niet meer als een vreemde. En ik begin weer te voelen wat ik wil, wat ik leuk vind, waar ik grenzen wil stellen.

Wat ik wil zeggen tegen andere vrouwen van mijn leeftijd: je hoeft je trauma niet weg te relativeren omdat het “al zo lang geleden is.” Je lichaam weet het nog. Maar je lichaam weet ook de weg naar herstel — als je leert luisteren.

Psychofysiek gaf me de ruimte, de veiligheid én het duwtje dat ik nodig had. Ik ben er nog steeds. Maar nu leef ik weer.