Ik kom uit een generatie én cultuur waarin je niet praat over wat pijn doet. Je schouders eronder. Doorgaan. Niet klagen. Ik was moeder, partner, werknemer — ik deed wat moest. Maar diep vanbinnen droeg ik een gewicht met me mee dat ik niet kon benoemen.

In mijn jeugd zijn er dingen gebeurd die ik jarenlang heb weggestopt. Omdat het te pijnlijk was. Omdat niemand het wilde horen. En omdat ik mezelf had wijsgemaakt dat het ‘nu toch allang voorbij’ was. Maar mijn lichaam vertelde een ander verhaal. Slaapproblemen, spanning, altijd op mijn hoede. En toen ik met pensioen ging, kwam alles boven. De stilte werd te luid.

Toch duurde het even voor ik hulp durfde te zoeken. Zou ik niet te oud zijn? Zou iemand me serieus nemen? En wat als ik weer dichtklapte?

Bij Psychofysiek voelde ik meteen: hier mag ik gewoon mens zijn. Geen diagnose, geen schuld of zwakte. Alleen een vrouw die heeft meegemaakt wat te groot was voor één lijf alleen.

We zijn klein begonnen. Lichaamsgerichte oefeningen. Ademhalen. Leren voelen dat ik besta, zonder dat ik meteen overspoeld werd. Mijn therapeut was rustig, warm en duidelijk. Geen druk, geen haast. En later zijn we voorzichtig EMDR gestart. Niet om herinneringen uit te wissen, maar om de scherpe randen zachter te maken.

Wat ik nu voel, is ruimte. Niet dat alles weg is, maar het zit me niet meer op de huid. Ik voel me steviger, lichter, meer mezelf dan ik ooit ben geweest. En het mooiste? Ik schaam me niet meer voor mijn verhaal. Ik schaam me dat ik zo lang heb gedacht dat ik het alleen moest doen.

Wat ik wil zeggen tegen vrouwen van mijn leeftijd: het is nooit te laat. Er komt geen moment waarop je ‘te oud’ bent om je eigen leven terug te pakken. En sterk zijn betekent niet: niets voelen. Het betekent durven kiezen voor jezelf. Eindelijk.

Psychofysiek heeft mij daarin de hand gereikt. En die heb ik — met knikkende knieën — gepakt.