Ik meldde me bij Psychofysiek omdat ik al maanden rondliep met paniekklachten. Mijn lijf stond continu aan. Alsof ik altijd klaarstond om te vluchten, zonder dat er gevaar was. Slapen ging slecht, eten moeizaam, en sociaal contact kostte me ontzettend veel moeite. Ik dacht lang dat het ‘tussen mijn oren’ zat en dat ik gewoon even moest doorzetten.

Wat me meteen opviel bij Psychofysiek was de rust. En het feit dat niemand raar opkeek van hoe ik me voelde. Ik hoefde het niet meteen uit te leggen of te verantwoorden. De eerste keer dat ik tijdens een ademhalingsoefening ineens begon te huilen, voelde ik me voor het eerst niet gek — maar begrepen.

Wat mij hielp was dat we niet alleen praatten, maar ook echt dingen deden. Boksen, bewegen, stilstaan bij wat ik voelde in mijn lijf. Mijn therapeut hielp me om uit mijn hoofd te komen en terug in mijn lichaam. Dat was spannend, maar precies wat ik nodig had.

We hebben ook EMDR gedaan. Eerlijk? Ik was sceptisch. Maar het werkte. De beelden van die ene gebeurtenis kwamen minder hard binnen. Er kwam letterlijk ruimte in mijn hoofd en lijf.

Wat ik nu merk is dat ik meer rust voel. Niet altijd — maar vaak genoeg om het verschil te zien. Ik weet sneller wat ik nodig heb, en ik durf hulp te vragen als het even niet lukt.

Wat ik anderen wil zeggen: je hoeft het niet eerst heel erg te laten worden voordat je hulp zoekt. Als iets niet goed voelt, dan is dat reden genoeg. Psychofysiek heeft mij geholpen om weer te voelen dat ik niet stuk ben. Alleen even vastgelopen. En daar is iets aan te doen.