Het lichaam als vergeten sleutel in de GGZ – Tijd voor een wake-up call

Vraag een willekeurige psycholoog hoe hij stress of trauma behandelt, en je krijgt waarschijnlijk een verhaal over gedachtenpatronen, copingstrategieën en misschien wat mindfulness. Prima. Maar waar blijft het lichaam in dit verhaal?

Nieuw onderzoek naar lichaamsgerichte mentalisatiebevorderende therapie (L-MBT) laat zien wat velen in de GGZ nog steeds over het hoofd zien: lichaamsbewustzijn en mentale veerkracht zijn onlosmakelijk met elkaar verbonden. Voor mensen met ernstige somatisch-symptoomstoornissen (ESS) betekent dit een cruciale doorbraak. Geen eindeloos zoeken meer naar medische verklaringen die er niet zijn, maar leren begrijpen wat het lichaam vertelt.

We weten al jaren dat trauma zich niet alleen in het hoofd afspeelt. Stress zet zich vast in spieren, ademhaling en zelfs in de kleinste fysiologische reacties. En toch behandelen we mentale klachten nog steeds alsof het lichaam slechts een bijzaak is. Terwijl het bewijs zich opstapelt, blijft lichaamsgerichte therapie in de GGZ een ondergeschoven kind. Waarom?

Omdat we vastzitten in een systeem dat draait op gesprekken, protocollen en declarabele sessies waarin de cliënt vooral stilzit en praat.

Dat moet anders. Bij Psychofysiek pakken we het wél integraal aan. Geen scheiding tussen hoofd en lijf, geen therapie die alleen de helft van het probleem aanpakt. We trainen mensen om hun lichaam te lezen, hun reacties te begrijpen en fysiek te werken aan mentale veerkracht. Want een mens is geen brein op pootjes. Wie stress, trauma en mentale klachten écht wil aanpakken, moet verder kijken dan alleen de gedachten in het hoofd.

Dus de vraag is niet óf lichaamsgerichte therapie een plek verdient in de GGZ. De vraag is: hoe lang blijven we nog doen alsof we zonder kunnen?

zie de link hier