Vanmorgen hebben we in de zaal de dramadriehoek uitgebeeld. Bij mensen waarbij hun leven bovengemiddeld vaan bestaat uit "drama" is vaak sprake van deze driehoek. Je hebt er een slachtoffer, een dader/aanklager en een redder voor nodig. Het slachtoffer is de gekwetste, hulpeloze en machteloze die door een dader (en dat mag ook de wereld zijn) te grazen is genomen. Gevoelens van verdriet, wanhoop, rancune en verbittering jegens de dader vieren hoogtij: "Kijk nou wat er gebeurt! Ik ben al zo zwak en nu gebeurt ook dít nog!" Gelukkig is daar dan de redder, liefst in wapperende cape, die te vuur en te zwaard de dader aanvliegt en troostvol en barmhartig zich (gevraagd en ongevraagd) over het slachtoffer ontfermd. "Ik kom jou, jij arme reddeloze verschoppeling, wel even redden van die walgelijke dader!" buldert de redder. De dader daarentegen vindt het slachtoffer maar een aansteller. "Je moet gewoon wat beter je best doen, even de schouders eronder. Al dat gezeur altijd maar! Ik geef gewoon mijn mening en doe mijn ding, c'est ca!"
De dynamiek achter deze driehoek is dat alle partijen elkaar nodig hebben. De dader (of aanklager) heeft iemand nodig om op te mopperen om zich beter te voelen en om cynisch tegen zorgzaamheid aan te schoppen. Het slachtoffer heeft een dader nodig om maar niet te hoeven veranderen. Je ziet dan ook vaak dat mensen een dader zoéken of maken. Als je denkt dat je daar onschuldig aan bent, vraag jezelf dan vanavond eens af of je partner echt om jou te zieken 5 minuten te laat is - of dat het jou wel goed uitkomt om hem/haar in die rol te zien zodat jij een excuus hebt om je even goed Calimero te voelen. Zolang er gevloekt, gehuild en gewekst wordt voelt het slachtoffer zich eigenlijk wel prima - of dat voelen nu is tegen het kapitaal (billionaire's shouldn't exist!), de zorg (het systeem is corrupt!) of de politiek (ze haten de burger!) gericht is. De redder is evenzo gelukkig in diens rol, vaak gepaard gaan met zuchten en zwoegen. Het geeft namelijk enorm veel betekenis als jij jezelf opoffert - je hebt tenminste een duidelijk doel in je leven en bovendien ben je vrij van alle kritiek. Jij vecht immers voor "the greater good”. Je hebt daar natuurlijk wel slachtoffers voor nodig, want zonder slachtoffers heb jij ineens geen bestaansrecht meer. Dus zoek je in je omgeving vooral mensen waar het niet zo lekker mee gaat en anders focus je daar wel even op. “Het zit je ook niet mee hè!” om vervolgens uitgebreid alle taken die ook maar enigszins tot zelfstandigheid kunnen leiden bij het slachtoffer over te nemen - en het liefst daar houden ook (en wee degene die daar iets van vindt). Of zo je wilt kunnen redders hard roepen dat het tijd wordt dat er nu eens een partij komt die opkomt voor de gewone burger, dat het tijd wordt dat patiënten/zwakkeren/kwetsbaren/minderheden/avocadotelers serieus genomen moeten worden en dat land/zorg/natuur KAPOT gaan als we niet NU en ONMIDDELLIJK grondig ingrijpen. Tenslotte kan de dader zich door deze rol vrijpleiten van elke verantwoording. “Je moet doen wat je doet, want goed doe je het toch nooit!” of, als de kritiek en de reddersacties niet genegeerd kunnen worden is besluiten dat áls je dan een slecht mens bent je ze wel even zal laten zien hoe goed jij in staat bent om slecht mens te zijn - om vervolgens in de kroeg een aantal mensen op hun bek te slaan, vreemd te gaan of een paar ton achterover te drukken bij de ouderenbond. Slecht mens was je toch al, dus de straf heb je al gehad! Uit de dramadriehoek komen begint door niet langer je emoties tot doel te maken, maar ze te zien als middel. Dat jij je gekwetst voelt betekent niet dat je machteloos bent en het altijd moet blijven. Dat jij je nuttig voelt betekent niet dat je het daadwerkelijk bent. Dat jij in de hoek van dader zit betekent niet dat je daadwerkelijk de tiran bent die je denkt te zijn. Een nuchtere kijk op wat er werkelijk speelt, bewustworden van de emoties en de gevolgen van je eigen gedrag en dat van anderen eens onder de loep nemen zijn goede vertrekpunten. Met name kijken naar wat gedrag op de langere termijn oplevert is de beste raadgever. Op korte termijn kan de dramadriehoek enorm bevredigend werken. Op lange termijn leidt die tot een loopgravenoorlog. Die veranderen kan alleen maar door te kijken waar jij en je omgeving op lange termijn beter van worden. Daarvoor moet je dan dingen doen als doelen stellen, afstemmen en verantwoordelijkheid nemen en durven geven - maar ’t is zeker de moeite waard!